جزیره ابوموسی، با مساحت ۱۲ کیلومتر مربع، یکی از جزایر ایرانی در خلیج فارس است که در جنوب این خلیج و در شهرستان ابوموسی واقع شده است. این جزیره، که در جنوبی‌ترین نقطه و نزدیک به خط استوا قرار دارد، به عنوان یکی از سه جزیره ایرانی شناخته می‌شود. به همین دلیل، آب و هوای آن بسیار گرم و مرطوب است. اگرچه دما در این جزیره نسبت به سایر نقاط هرمزگان معتدل‌تر است، اما تنوع آب و هوایی چندانی وجود ندارد و بارش باران تنها در فصول سرد سال اتفاق می‌افتد. نام این جزیره از یکی از سرداران کریم خان گرفته شده و به معنای “مکان سبز” است.

ابوموسی دارای فرودگاه و اسکله است، اما گردشگران عمدتاً از طریق شناورها از بندر لنگه به این جزیره سفر می‌کنند. همچنین، ارتباطاتی از بندرعباس و شارجه در امارات به این جزیره وجود دارد. کشور امارات ادعای مالکیت بر این جزیره را دارد که این موضوع موجب افزایش حضور نظامی ایران در آنجا شده است.

جزیره ابوموسی دارای موقعیتی استراتژیک و به عنوان مرکز صادرات نفت خام با ظرفیت بالا شناخته می‌شود. تسلط ایران بر تنگه هرمز از طریق این جزیره برقرار می‌شود. عمق مناسب آب در اطراف ابوموسی و جزایر تنب، این مناطق را به مسیرهای مناسبی برای عبور نفتکش‌ها و کشتی‌های بزرگ تبدیل کرده است.

در این جزیره، هفت محوطه تاریخی همراه با سفال‌هایی از دوران ساسانی، ایلخانی، تیموری و صفوی در یافته‌های باستان‌شناسی کشف شده است.

مردم محلی به صید ماهی مشغول هستند. ورود به جزیره برای عموم مردم ممنوع است و افراد غیر مقیم برای ورود نیاز به مجوز یا دعوت از ساکنان دارند. ابوموسی هتل ندارد و گردشگران در خانه‌های محلی و مهمانسراهای دولتی اقامت می‌کنند. این جزیره دارای معتدل‌ترین آب و هوای خلیج فارس است، اما به دلیل کمبود اراضی کشاورزی، امکان کشاورزی در آن وجود ندارد.

بالاترین نقطه جزیره در بخش شمالی آن و در کوه حلوا با ارتفاع ۱۱۰ متر واقع شده است. از جمله جانوران این منطقه می‌توان به لاک‌پشت، مارماهی، شاه‌میگو، کوسه و انواع مختلف ماهی‌ها اشاره کرد.

در سال ۱۹۰۸، بریتانیا جزایر سه‌گانه را اشغال کرد و آن‌ها را به کشور تازه تأسیس امارات ملحق نمود. در سال ۱۹۷۱، با تلاش‌های ایران، این سه جزیره به ایران بازگردانده شد؛ اما بر اساس توافقی، کشور امارات یک پاسگاه کوچک در بخش جنوبی جزیره احداث کرده و تعدادی از شهروندان اماراتی در جنوب ابوموسی ساکن هستند.